Ik heb nog één plan en dat is naar Cuba gaan, de rest heb ik allemaal opgegeven

Een jonge vrouw opent een doos met aangetaste foto’s, vergeelde boeken en krantenknipsels. Ze vindt een foto van een jonge man en geeft hem een stem, een verhaal, een achtergrond, een verleden. Ze maakt van hem een personage dat alles is wat ze niet wil worden. En toch herkent ze zich in hem.
De voorstelling Ik heb nog één plan en dat is naar Cuba gaan, de rest heb ik allemaal opgegeven (werktitel) gaat over ambitie en hoe angstaanjagend dat kan zijn. Wat als je aan de hand van herinneringen, gebeurtenissen, familiearchief en argwaan jegens jezelf een negatief evenbeeld creëert? En wat als dit evenbeeld een stem wordt in je hoofd waarmee je in dialoog gaat…
Kijk ik weer naar die aangetaste blik van jouDie fotoDieAllesomvattendheidIn dieDieblikDie onherkenbaarheidin je ogenDie onbegrijpelijkheid
Ik jou voor het eerst zieJij al gereduceerd werdtot wat waseen asvliegt wegen plots hoor ik jein de wind die voorbij zoeftIn het boek, in het tijdschrift,in de foto’sSpreek jij
En spreek ik terug