Béla

Béla benadrukt de kracht van beweging en de macht van muziek over het lichaam. Met Béla Bartóks Sonate voor twee piano’s en percussie herdenken Claire Croizé en Etienne Guilloteau het idee van ‘Natuur’ als een uitgestrekte ruimte van onderhandeling tussen alle aardbewoners, krioelend van gebaren, geluiden en complexe interacties.
Dit explosieve stuk is voortdurend in beweging: patronen verschuiven en herorganiseren zich en het ritme wordt voortdurend verstoord en hervonden. Het eerste deel van de sonate balanceert tussen abstractie en uitbarstingen van energie, wat het uiterst dansbaar maakt ondanks de onvoorspelbare wendingen. Echo’s, imitaties, canons en fugato’s versplinteren en vermenigvuldigen de muzikale textuur, waardoor het deel een overdaad aan organisch leven oproept.
Het tweede deel van de sonate is een typisch Bartókiaanse nachtmuziek. Deze klankwereld roept geen romantisch maanlandschap op, maar een onrustig, ritselend ecosysteem vol dierlijke en plantaardige activiteit. De nacht is een levend organisme, krioelend van geluid en beweging.
Het derde en laatste deel van de sonate brengt een opzwepende climax. De muziek beweegt zich van chaos naar helderheid, van duisternis naar licht. Deze vooruitstrevende energie vraagt uiterste precisie van de muzikanten en vereist volledige concentratie op het podium. De dansers nemen deze uitdaging over en omarmen virtuositeit als kernwaarde.
met livemuziek